η μέρα που περιμέναμε, Ήρθε!!!

9μιση το πρωί της τρίτης 19-7 ενώ κοιμόμουν και ο Κώστας ήταν στη δουλειά νιώθω να φεύγουν νερά! Αμέσως σηκώθηκα από το κρεβάτι!! Και τα νερά συνέχισαν να τρέχουν,σε ποσότητα σαν να χύθηκε κάτω ένα φλιτζανάκι ελληνικού. Πήρα τον Κώστα τηλέφωνο να του πω για τα νερά, και ότι μάλλον γεννάω, προσπαθώντας να φανώ ψύχραιμη για να μην το αγχώσω αλλά και προσπαθώντας να κρύψω την συγκίνηση.Ήρθε η ώρα και η μέρα  που τόσο καιρό περιμέναμε όλοι. Δεν πήρα τους γονείς μου τηλέφωνο πριν να έρθει ο Κώστας σπίτι. Άναψα νερό για να κάνω μπάνιο.Έπλυνα τα πιάτα που ήταν από βραδύς στο νεροχύτη για να μην υπάρχουν εκκρεμότητες. Δεν έβρισκα το κινητό το γιατρού. Πήρα στην κλινική στην αίθουσα τοκετών και μου είπαν να πάω από εκεί και θα τον πάρουν τηλέφωνο να τον ενημερώσουν..Έλειπε σε άδεια. Δεν αγχώθηκα όμως καθόλου.Μόνο συγκίνηση ένιωθα..

Ήρθε ο Κώστας, έκανα μπάνιο, ετοιμαστήκαμε και τότε πήρα τους γονείς να τους πω ότι σπάσανε τα νερά και με πήραν τα κλάματα από τη συγκίνηση. Ξεκινήσαμε για την κλινική.

Οι γονείς μου ήταν ήδη εκεί εφόσον είχαν πάει νέα παραλία για καφέ και περπάτημα από το πρωί.
Φτάσαμε και είδα τον μπαμπά να περιμένει απέναντι από την κλινική μπροστά σε μία άδεια θέση παρκινγκ που την κρατούσε μήπως και δεν βρίσκαμε εμείς. Η μαμά μπροστά στην κλινική. Βρεθήκαμε και ανεβήκαμε πάνω.

Εγώ να θέλω να φανώ ήρεμη και ψύχραιμη ενώ νιώθω τόσα πολλά!!Θα γίνω μαμά σε λίγες ώρες!!Όχι δεν φοβήθηκα ούτε αγχώθηκα όπως νόμιζαν οι γονείς μου.

Έξω από την αίθουσα τοκετών με φίλησε ο μπαμπάς στο μέτωπο και μπαίναμε προς τα μέσα και τότε πάλι με πήραν τα κλάματα μην μπορώντας πλέον να συγκρατηθώ και να το παίξω άλλο ψύχραιμη..
Ήξερα ότι βγαίνοντας από την αίθουσα τοκετών θα είμαι μαμά!!Θα είμαστε γονείς!!

Μπήκαμε μέσα και μας υποδέχτηκαν οι μαίες.Με έβαλαν σε μία αίθουσα τοκετών και μετά από λίγο μία μαία ήρθε μου είπε να γδυθώ και να βάλω μία ρόμπα, με σύνδεσε με τον καρδιοτοκογράφο και μου μέτρησε την διαστολή που ήταν στο 1-2. Η ώρα ήταν 12.Δεν πονούσα ,κάτι ενοχλήσεις σαν πόνοι περιόδου. Πιο πολύ φοβόμουν μην πονέσω στην πορεία. Δεν ήξερα τι να περιμένω..

Βλέπαμε στο μηχάνημα και τους παλμούς του μωρού και τις συσπάσεις.
Μετά μου είπαν να σηκωθώ και να περπατήσω.. Ο Κώστας μου κρατούσε τον ορό και κόβαμε βόλτες στον διάδρομο.Τα νερά συνέχισαν να τρέχουν και μετά από λίγο μου είπαν να ξαπλώσω πάλι στο κρεβάτι.

Ήρθε και η αναισθησιολόγος για την επισκληρίδιο και κάπου ανακουφιστηκα γιατί φοβόμουν οτι όσο περνάει η ώρα οι πόνοι θα  δυναμώσουν.Η ώρα είχε πάει 1 μιση. Μου εξηγούσε συνεχώς η αναισθησιολόγος τι θα νιώσω μέχρι να τελειώσει η διαδικασία, που τελικά ήταν πολύ πιο απλή από ότι την περιγράφουν. Σε λίγο άρχισαν να μουδιάζουν τα πόδια μου και η κοιλιά μου και δεν ένιωθα τις συσπάσεις καθόλου. Όλα ήταν τέλεια και ο Κώστας συνεχώς δίπλα μου.Η ώρα περνουσε πάρα πολύ γρήγορα και είχε παει ήδη 2. Οι παλμοί του μωρού πέσανε λίγο και μου βάλανε μια μάσκα οξυγόνου να κάνω εισπνοές για να βοηθήσω το μωρό ώστε να ανέβουν πάλι οι παλμοί..Όλα καλά.βγάζαμε φωτογραφίες. Έρχονταν οι μαίες και ο γιατρός να μου μετράνε διαστολή. Διαστολή 7 προς 8.. 

Η ώρα πήγε 3. Διαστολή τελεία!!! Ήρθε η αναισθησιολόγος και μου πρόσθεσε μια μικρή δόση φαρμάκου. Μου είπαν ότι θα περιμένουμε λίγο..Και η Μαία ήρθε και μου έδειχνε πώς θα σπρώξω όταν έρθει η ώρα. Όλα τέλεια και οργανωμένα...Ένιωθα σαν να είμαι η μοναδική γυναίκα εκείνη τη στιγμή που γεννούσε!!! ΣΕ 10 λεπτά περίπου θα τον κρατούσαμε!!!! Ο γιατρός, οι μαίες,η παιδίατρος.. Και τότε σε κάθε σύσπαση μου έλεγε η μαία να σπρώχνω όπως μου είχε δείξει και παράλληλα μου πατούσε την κοιλιά. Ο γιατρός έβαλε την βεντούζα για να βοηθήσει. Εγώ δεν ένιωθα τίποτα πέρα από την πίεση που μου πατούσε η μαία στην κοιλιά. Μου λέει ο γιατρός "σπρώξε για να τον βγάλεις " και βγήκε.. Η ώρα 15.50 .Δεν κατάλαβα τίποτα. Ο Κώστας έβγαζε φωτογραφίες!! Μου φάνηκε σαν ψεύτικο το μωρό, έτσι πως τον ακούμπησαν πάνω στην κοιλιά μου, με την πλατούλα του. Έκλαιγε χαμηλόφωνα, σαν γατάκι. Αμέσως τον πήρε η γιατρός να τον δει και να συλλέξουν τα βλαστοκύτταρα. Ζήτησα να τον ξαναπιάσω. Μου τον έφεραν με το πράσινο το σεντονάκι τυλιγμένο σαν ντολμαδάκι!! Τότε κατάλαβα ότι κρατάω το παιδί μου και τον φίλησα στο κεφαλάκι του. ήταν τόσο απαλά τα μαλλακια του!!


 Το μωρό το πήραν έξω μαζί με τον Κώστα να το δείξουν σε όλους που περίμεναν από έξω! Και στην συνέχεια το ανέβασαν επάνω να το κάνουν μπάνιο και να το ζυγίσουν. Και τότε το κράτησε ο μπαμπάς του για πρώτη φορά.


Εγώ κάτω στην αίθουσα τοκετών, με τον γιατρό να με ράβει και με τα συναισθήματα ανάμεικτα. Περίμενα να έρθει ο Κώστα να μου κάνει παρέα, μετά από 1 ώρα θα με ανέβαζαν σε δωμάτιο.

Η γέννα σαν εμπειρία μοναδική και η αγωνία και ο φόβος που είχα για τον τοκετό τόσο καιρό δεν χρειαζόταν. Όλα πήγαν παραπάνω από καλά. Ευχαρίστησα τον γιατρό και όλο το προσωπικό που τόσες ώρες με φρόντιζαν και έκαναν την γέννα μου μοναδική εμπειρία, σαν όνειρο!!
  
Ο Κώστας ήρθε. Μου είπε τα κιλά! 3060!!Εγώ είχα γεννηθεί 3070! Είχαμε μείνει μόνοι μας και περιμέναμε να μας ανεβάσουν στο δωμάτιο. 
Μου είπε ότι τον βάλανε στην θερμοκοιτίδα για να ζεσταθεί και πως θα μου τον έφερναν το βράδυ. Στεναχωρέθηκα πολύ, φοβήθηκα μήπως τον κρατήσουν θερμοκοιτίδα και έχει κάτι. Μείναμε σιωπηλοί προσπαθώντας να μην πούμε αυτά που μας προβλημάτιζαν για να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον.Εγώ ένιωσα πως ήταν στεναχωρημένος.Συγκινημένος και στεναχωρημένος όπως εγώ. Συναισθήματα που δεν ταιριαζουν μεταξύ τους.

Οι μαία ερχόταν και μου πατούσε την κοιλιά για να βγει το πολύ αίμα και το στήθος για να βγει το πρωτόγαλα. Κατά τις 6μιση ήρθε ο νοσοκόμος να με ανεβάσει στο δωμάτιο. Ο Κώστας με άλλο ασανσέρ και εγώ με αυτό των χειρουργείων. Όλοι ανέβηκαν στο δωμάτιο από έξω και περίμεναν εμένα. Ένιωθα παράξενα. Δεν ήμουν έτοιμη να τους συναντήσω.Ήθελα ακόμη λίγο χρόνο μόνη μου, να βάλω τις σκέψεις μου σειρά και να μην δείξω πως αισθάνομαι. Πιο πολύ τον μπαμπά θυμάμαι που με χαιρετούσε την ώρα που με βάζαν στο δωμάτιο. 


Ήρθαν και με φίλησαν όλοι!! Και μου έφεραν και λουλούδια με μπαλονάκια μπλε! 

Εγώ σκεφτόμουν συνέχεια το μωρό και πότε θα μου το φέρουν. Ήμουν ακόμη με την ρόμπα του χειρουργείου την ροζ και από κάτω γυμνή και δεν μπορούσα ακόμη να σηκωθώ λόγω της νάρκωσης.
Αρχισα να πεινάω πολύ. Σε λίγο μου φέρανε το φαγητό.Παστίτσιο!! χαχαχα. Εγώ το σιχαίνομαι το παστίτσιο!! Αλλά ευτυχώς ζήτησα μετά κοτόπουλο και μου έφεραν.

Πέρασε η ώρα, έφυγαν όλοι.Και μας έφεραν το μωρό μας!! το αγαπάμε!! Ηρέμησα όταν το είδα.Ευτυχώς δεν ήταν θερμοκοιτίδα. Ήταν καλά , και πολύ πεινασμένο.Μας κοιτούσε με μάτια ορθάνοιχτα και γουρλωμένα!! Έτοιμος για φαΐ!! Προσπάθησα να τον θηλάσω . Έτρωγε λίγο και κοιμόταν. Ο Κώστας έκατσε μαζί μας μέχρι αργά..την επόμενη θα είχε το τρέξιμο με την γραφειοκρατεία..




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Απόκριες με το μικρούλη μου

Έδεσσα την άνοιξη!!

Το δικό μας Ουράνιο τόξο