Είναι έρωτας.

Θεσσαλονίκη. Θάλασσα.
Λατρεύω την πόλη μου. Είναι αυτό που λένε. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Εγώ θα προσθέσω και με κάθε ματιά. Με όλες. Από κάθε σημείο. Από τα κάστρα .Από την Περαία. Από τον λευκό πύργο επάνω. Από τη μονή Βλαττάδων. Από τον όσιο Δαυίδ. Από τον κέδρινο λόφο. Περπατώντας στη παραλία...

Λατρεύω τη Θάλασσα της Θεσσαλονίκης. Μ' αρέσει να βλέπω τα καράβια μέσα στη θάλασσα να περιμένουν να μπουν στο λιμάνι. Ο μπαμπάς μου δούλευε στο λιμάνι. Κάθε φορά που βλέπαμε ένα καράβι στη θάλασσα καθώς κάναμε βόλτα στην παραλία, μου εξηγούσε τα πάντα. Και τώρα θα το έκανε. Αλλα δεν περπατάμε πλέον μαζί στην παραλία. Ούτε πάμε για ποδήλατο. Λίγο η καθημερινότητα, λίγο η απόσταση...

Αγαπάει να μιλάει για το λιμάνι του και εγώ αγαπώ να τον ακούω..Πολλές φορές, όσο δούλευε εκεί ακόμη, έπαιρνα το ποδήλατό μου από την Κηφισιά  και πήγαινα μέχρι το λιμάνι και τον συναντούσα. Με πήγαινε μέχρι μέσα στις προβλήτες. Μπροστά στη θάλασσα. Μπροστά στα καράβια. Άλλη θέα από κει η Πόλη μας. Μοναδική. Μοναχική. Αυτή η ηρεμία από εκείνο το σημείο μου άδειαζε το μυαλό μου από κάθε σκέψη.

 Άλλες φορές πηγαίναμε μαζί με τα ποδήλατα, οι  δυο μας στην παραλία, και πάντα καταλήγαμε στο λιμάνι ,να μιλάμε για τα καράβια. Πάντα με την φωτογραφική μαζί μου να βγάζω φωτογραφίες. Ηλιοβασιλέματα, γερανούς, τη θάλασσα, τα καράβια. Τόσο πολύ το αγαπώ το λιμάνι.
Για πολλά χρόνια πήγαινα στο Φεστιβάλ  κινηματογράφου στην προβλήτα την πρώτη.  Καθόμουν ώρες ολόκληρες, βλέποντας ταινίες. Απόλαυσα πολλά ηλιοβασιλέματα δίπλα στα καράβια εκείνες τις μέρες.
Στο μουσείο φωτογραφίας Θεσσαλονίκης ερωτεύτηκα για πρώτη φορά.. τη φωτογραφία. Και από τότε πέρασα όλα μου τα φοιτητικά χρόνια με μια φωτογραφική περασμένη στο λαιμό.
Πολλά μεσημέρια μετά το μάθημα στη σχολή κατέβαινα από Καμάρα  και πήγαινα μέσω παραλίας στην Κηφισιά με τα πόδια. Κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Κάθε φωτογραφία μου θυμίζει την στιγμή  που τραβήχτηκε. Τις θυμάμαι όλες τις στιγμούλες και κι ας είναι πολλές κι ας μοιάζουν μεταξύ τους .

Το λιμάνι ήταν και πάλι αντικείμενο μελέτης στην πτυχιακή μου. Ήταν η ευκαιρία που έψαχνα να μάθω επιπλέον πράγματα για αυτό.

Ηλιοβασίλεμα. Όταν το πετύχω νιώθω ξανά πως είμαι πάνω στο ποδήλατο, μέσα στο λιμάνι και βλέπω το φως πίσω από τους γερανούς, την ώρα που νυχτώνει.. Σαν να άναψαν κάποιοι φωτιά και να κάνουν γιορτή γύρω της, δίπλα στη θάλασσα ,την ίδια στιγμή που αν κοιτάξεις απ' την άλλη μεριά η πόλη ετοιμάζεται για ύπνο....

Μιλάμε για έρωτα .Όχι αστεία...














Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έδεσσα την άνοιξη!!

Απόκριες με το μικρούλη μου

Το δικό μας Ουράνιο τόξο