ΜΑΜΑΚΟΥΛΑ

Θα σας πω για τα καλά της στρωματσάδας.Όπως τα είδα εγώ. Αρχικά όταν γεννήθηκε το Δημητρακης μας κοιμομασταν όλοι μαζί στο δωμάτιο μας ,έχοντας το πορτ μπεμπε διπλά σε μένα. Όλα καλά λοιπόν!! Μέχρι που έφτασε στο σημείο να μην χωράει πλέον και να κρατιέται από τις άκρες για να σηκωθεί. Περίπου δηλαδή στους 7 μήνες .Τότε ήταν που " έπρεπε " να πάει στην κούνια του στο δωμάτιο του. Αλλα εμένα δεν μου καθόταν καλά να τον αφήσω μόνο του και να πηγαινοέρχομαι τη νύχτα. Οπότε μεταφέρθηκα εγώ στο παιδικό δωμάτιο μαζί του. Ενώσαμε την κούνια με ένα καναπέ και κοιμόμασταν εκεί μαμά και γιος. Ο μπαμπάς στη κρεβατοκάμαρα μόνος του.  Αυτό μετά από 3 μήνες αποφασίσαμε να το αλλάξουμε ,γιατί δεν μπορούσαμε άλλο χωριστά. Τον μπαμπά μας τον έφαγε η μοναξιά στο διπλό κρεβάτι. Έτσι, αφού αδειάσαμε το παιδικό δωμάτιο από έπιπλα ,βάλαμε το στρώμα στο πάτωμα πάνω σε παζλ και πλέον κοιμόμαστε όλοι μαζί!! Δεν υπάρχει φόβος να πέσει το μωρό και να χτυπήσει. Έμαθε να ανεβαίνει και να κατεβαίνε

Ο δικός μου μπαμπάς μεγάλωσε στην πανέμορφη Τσεχία. Στο Μikulov. Ένα γραφικό χωριό στα σύνορα με την Αυστρία.Οι γονείς του Ελληνες και οι δυο και αυτό ήταν που τον έκανε να αγαπάει την Ελλάδα και να θέλει αν έρθει εδώ να ζήσει..Την Θεσσαλονίκη.  Ο μπαμπάς μου είναι ήσυχος άνθρωπος. Δε μιλάει πολύ. Αλλά έχει χρυσή καρδιά και φιλότιμο.  Είναι ο καλύτερος μάστορας για μένα. Ότι του ζητήσεις το φτιάχνει. Και το φτιάχνει σχολαστικά τέλεια. Ότι πιάσει στα χέρια του το κάνει άψογο. Αγαπάει την λεπτομέρεια. Σε όσες μετακομίσεις έχουμε κάνει με τον Κωστα και ότι εργασία - μερεμέτι χρειαζόμαστε τα κάνει όλα τέλεια. Δεν μιλάει πολύ με λόγια αλλά με πράξεις. Είναι άνθρωπος των πράξεων. Δεν εκδηλώνει τα συναισθήματά του, με λόγια , με κινήσεις .Έχει ένα διακριτικό τρόπο να εκφράζεται. Και ξέρω ότι είναι πάντα εκεί για κάθε μικρή λεπτομέρεια. Ακούει την ανάγκη και την σκέψη μου. Ξέρει τι χρειάζομαι. Δεν χανόμαστε σε ανούσια λόγια. Οι δυο μας πιστεύω επικοινωνούμε με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Ακόμ

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν θέλεις να πεις απολύτως τίποτα. Κάποιες στιγμές απόλυτης ευτυχίας ή λύπης. Δεν θέλεις να πεις τίποτα γιατί απλά δεν ξέρεις τι να πεις, από που να αρχίσεις. Στιγμές που νιώθεις πως αν ανοίξεις το στόμα σου, δεν θα υπάρχουν λόγια να περιγράψουν όσα νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Που δεν ξέρεις τι να κάνεις . Να αρχίσεις να χοροπηδάς σαν κατσικάκι και να φωνάζεις σαν χαρούμενο παιδάκι στη παιδική χαρά?  Μόνο αυτό θέλεις να κάνεις όταν νιώθεις απόλυτα ευτυχισμένος.. Όσο νορμάλ και να μην ακούγεται για έναν ενήλικα. Ευτυχώς τα παιδιά μας κάνουν να γινόμαστε και εμείς παιδιά και ας μοιάζουμε λίγο αστείοι και όχι τόσο χαριτωμένοι σαν και αυτά. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που νιώθεις να βυθίζεσαι στο σκοτάδι από την θλίψη της στιγμής. Που κάποιος, κάτι ή ακόμη και μια αρνητική σκέψη μπορούν να σε ρίξουν κάτω χαμηλά και να νιώσεις ανήμπορος. Και τότε και πάλι αν ανοίξεις το στόμα σου, πάλι λόγια δεν θα βρεις να περιγράψεις ακριβώς τι αισθάνεσαι.Ο γνωστός κόμπος