Ενα βροχερο πρωινό

Περασε αλήθεια πολύς καιρός που δεν έχω γράψει τίποτα στο μπλογκ.
Το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό και η διάθεση μου περίεργη. Μια στα πάνω μου μια στα κάτω μου.
Έχει εδώ και ένα μήνα περίπου που έμαθα ότι ο Δημήτρης μας θα γίνει μεγάλος αδερφός και ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει για τα καλά..
Μια καθιστεριση μέσα στο Πάσχα , ένα θετικό τεστ και ένας υπέρηχος με ένα κεφαλάκι να που θυμίζει ανθρωπάκο.
Σίγουρα η πρώτη με τη δεύτερη εγκυμοσύνη δεν είναι το ίδιο.Πλεον μέσα στη μέρα δεν έχω χρόνο να χαϊδεύω την κοιλιά μου και να ονειρεύομαι όπως την πρώτη φορά. Αυτή τη φορά ξέρω πιο καλά τι να περιμένω. Άλλα άγχη και άλλες αγωνίες αλλά μια είναι ίδια. Η αγωνία απλά να είναι καλά . Να πάνε όλα καλά.  Η Χαρά είναι η ίδια. Αυτό είναι σίγουρο.

Έχω άδεια από η δουλειά τώρα και είμαι σπίτι με το Δημήτρη. Χαίρεται πολύ που με έχει όλη μέρα. Βρήκαμε νέους ρυθμούς στη καθημερινότητα. Θέλω να το απολαύσω αυτό το χρονικό διάστημα που θα είμαστε τα δυο μας σπίτι. Μεγαλώνει γρήγορα. Σε δύο μήνες θα γίνει ένα δίχρονο παλικάρι. Εγώ όμως ακόμη βλέπω ένα μωράκι που κοιμαται στην αγκαλιά μου. Και αγωνιώ για την αλλαγή που φέρει το μωράκι μας στη ζωή του.

Τώρα κοιμηθήκε στο κάροτσι μετά από μια μεγάλη βόλτα που καναμε. Και βρήκα ευκαιρία να γράψω λίγες σειρουλες εδώ πέρα. Βρήκα λίγο χρόνο να πιω ένα καφέ και να κάνω μερικά όνειρα για το μέλλον.. Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν λίγες τέτοιες στιγμές.

Βροχερές καλημέρες από το μπαλκόνι μου .Σας στέλνω την αγάπη μου. Και ιδιαίτερα στους φίλους που είναι μακρυά.. φιλάκια